Jordanië 2020

Hoi allemaal!

Dit wordt een mega lange post. Het verhaal daarachter is dat mijn reisgenoot nogal een uitslover is en op zijn polarsteps enorme verhalen plaatst. Gevoelig voor groepsdruk als ik ben, kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ga er dus even goed voor zitten, neem een theetje of biertje erbij, en veel plezier met het lezen over mijn reis naar Jordanië!

Dag 1- Vertrek

Hallo allemaal! De komende dagen een reisverslag van een niet-zo-standaard land (wil ik als hipster geloven), namelijk Jordanië. Ik ben hier samen met Coen, een voormalig collega maar inmiddels toch ook best goede vriend (als ik door de beledigingen over en weer heen kijk). Kortenhoef was de verzamelplek vanwaar mijn moeder ons naar Amsterdam Bijlmer bracht. We stapten daar op de trein naar Schiphol en na onze backpacks ingecheckt te hebben, hadden we nog tijd genoeg om wat parfum op te spuiten, sushi wraps te kopen en voor Coen om een laatste 'skype meeting' voor werk te hebben.

De vlucht was prima, we hadden genoeg snacks en hebben onszelf vermaakt met muziek, boeken en netflix. Ik heb weer eens mijn favoriete boek gelezen, 'De Onzichtbare Jongen' van Bernlef. Deze had ik speciaal voor Coen meegenomen, 'al moet ik hem zelf nog even uitlezen, maar ik denk dat dat in het vliegtuig wel lukt'. Zoals jullie mij kennen kom ik altijd mijn afspraken na: Coen kan dus vanavond beginnen in dit prachtige boek. Auto opgehaald en we zijn direct doorgereden naar Jerash, onze eerste stop.

De rijstijl is hier heel relaxt, van knipperlichten hebben ze nog nooit gehoord. Dat ik die wel gebruikte gaf dus ook gelijk prijs dat wij toeristen zijn, en we zijn na zo'n half uur rijden van de weg gehaald door de politie. Na het laten zien van onze paspoorten mochten we gelukkig weer door. Het zweet op onze ruggetjes droogde snel op door het koude weer; het is hier maar zo'n 11 graden vanavond! In Jerash hebben we een gave kamer met uitzicht op de historische stad, waar we morgenochtend vroeg nog heengaan. Nu eerst eten bij de mensen die dit, ja hoe noem je het, bed en breakfast?, runnen. Ben benieuwd, update over het eten volgt snel.

Luf team Coen en Rooms

Update: het eten was lekker, zie foto. Echter kwamen we er tijdens het eten achter dat we waarschijnlijk in het verkeerde b&b zitten, de eigenaar was nogal in de stress want hij was volgeboekt en nu dus overboekt. Na ongeveer 1 seconde overleg (= een blik naar elkaar) hebben we besloten ons van de domme te houden en lekker hier te blijven, het is namelijk al 10 uur lokale tijd geweest... Verder zijn we heel lief.

Dag 2 - Jerash

Vandaag was zo'n dag dat als je terugdenkt aan de ochtend, het voelt alsof dat gisteren was. We hebben zoveel gezien en gedaan vandaag, ik vraag me af of ik het allemaal nog weet. Bij deze het 'mogelijk niet volledige maar ik doe ook maar mijn best' verslag van dag 2. Om 7:30 ging de wekker, en na een heerlijk ontbijt van flatbread met humus, ei en komkommer & tomaat gingen we op pad naar het historische park. Hier hebben we bouwwerken uit de tijd van de romeinen gezien die verrassend goed bewaard gebleven zijn. Bij het hippodome kwam een spontane 'tourist police' op ons af die ons meenam de tribune op, vanwaar je een gaaf uitzicht had. Hij heette Alí en wilde ook graag onze namen weten. Toevallig waren wij nog op zoek naar een naam voor onze auto, een Chevy sedan, en besloten na een spoedoverleg de naam op te dragen aan onze vriend Alí. Onze auto heet vanaf vandaag dan ook Prins Alí; met een knipoog naar de film Aladdin, waarvan 'Arabian Nights' in onze Roadtrip Jordanië playlist staat. Lopend op de oude hoofdstraat hing Coen inspector gadget uit door sporen op te merken en rond 11 uur stapten we in de auto voor de tocht naar het stadje bij Petra.

We reden langs of door Amman en namen toen Kings highway, waar Prins Alí zich natuurlijk als een vis in het water voelde. Deze 'snelweg' (waar gemiddeld 70 gereden werd) duurt langer dan de andere wegen naar Petra maar brengt je wel door mooie bergketens en over een dam. We hebben een stop gemaakt bij een mooi uitzichtpunt (stamppot foto), een restaurantje waar we hebben geluncht (geen foto - het was een prima lunch maar niks bijzonders), een kasteel (hierover later meer) en nog een uitzichtpunt om de zonsondergang te bekijken (close up foto). Het kasteel heet Al Karak en is niet meer helemaal in takt, maar erg gaaf om doorheen te lopen. Veel gangetjes, voornamelijk ondergronds, die in NL afgesloten zouden zijn (ivm dat ze levensgevaarlijk zijn) waren hier open en het werd een soort doolhof. We zijn elkaar ook een tijdje kwijt geweest maar bij de ingang vonden we elkaar weer - heelhuids. De rest van de tocht was lang, we hebben de zon onder zien gaan, meegezongen met muziek én prachtige uitzichten gehad maar we waren erg blij toen we om 18:30 bij het hostel aankwamen. Eten kon gelukkig ook daar en nu lig ik op bed dit allemaal te typen, moe maar voldaan. Tot morgen!

Luf team Coen, Rooms en Prins Alí

Dag 3 - Petra

Vandaag ging de wekker op een bizarre tijd voor vakantie begrippen. Maar dit is geen gewone vakantie, nee, dit is een doé vakantie, een actieve vakantie. Dus dan moet je soms vroeg op. Vanochtend begonnen de nep-vogels om 6 uur te fluiten en ik had echt even de tijd nodig om wakker te worden. Gelukkig Coen ook, in tegenstelling tot gisteren, toen ik heel lief vroeg of ie de verhalen die hij vanaf het moment dat hij wakker was wilde vertellen, tot bij het ontbijt kon bewaren. Enfin, het ontbijt stond klaar vanaf 6:30 en nog net voor 7 zaten we in de auto richting de oude stad. Samen met een handvol andere mensen liepen we met zonsopgang het immens grote park in.

Indrukwekkend was de Siq, een lange kloof waartussen je naar het bekende plaatje The Treasury loopt, hier ben je in ongeveer een uur vanaf de ingang. Credits voor Coen om de Siq en Treasury samen op de foto te hebben vastgelegd. We liepen langs onder andere een theater, een tempel en toen door richting The Monastery. Dit was een klim van zo'n 40 minuten, goed te doen met dit weer (15-18 graden en een zonnetje) maar we moesten er niet aan denken om dit met 30 graden te doen. Toch deden sommige mensen deze klim ook vandaag op een ezel, en werden ezels ook gebruikt om oa water omhoog te sjouwen. Niet helemaal oke hoe de ezels soms aangespoord werden om harder te lopen. Overigens hetzelfde voor de kamelen die gebruikt werken voor de vlakke stukken.

Boven aangekomen hebben we een tijd genoten van het uitzicht met een koud drankje. We wisten dat de weg terug naar de ingang zo'n 3 uur zou duren, maar besloten dit rustig aan te pakken om de overige bouwwerken te kunnen bekijken. Toen we weer beneden waren hebben we eerst een (veel te dure) buffet lunch gehad en met gevulde buikjes zijn we nog naar de Royal Tombs gegaan, vanwaar je weer een prachtig uitzicht had op de andere bouwwerken. Naar beneden lopend vanaf de tombs had ik mijn zinnen gezet op een kamelen beeldje, onder het mom van, 'rijden doen we niet, maar wel mooie beesten'. Bij de tombs kostte dit 20 Dinar, dat kon beter vonden wij. Uiteindelijk heb ik bij een kraampje halverwege af kunnen dingen tot 5 Dinar (met deze tip van Coen in mijn achterhoofd: 'Als ze het met een glimlach verkopen heb je iets verkeerd gedaan, je moet een beetje pijn zien'). We zijn in totaal zo'n 8.5 uur in het park geweest, heerlijk vermoeid maar voldaan kwamen we terug in het hostel. Hier gedoucht, Orphan Black gekeken en daarna vis gegeten bij Mama's Recipe.

Wereldwonder, check ✔️

Luf team Coen, Rooms en de kamelen

Dag 4 - Richting de woestijn

Vrijdag 7 februari, de eerste rustige dag. En wat hadden we het nodig! Onze benen waren op na het vele wandelen en klimmen in Petra, en mentaal waren we moe van de vele indrukken de afgelopen dagen. Gelukkig konden we om 12 uur uitchecken, dus om 11:55 stonden we aan de receptie om de kaart van de kamer in te leveren. Toen stapten we in de auto richting de Wadi Rum woestijn. Onderweg ging het tot onze verbazing regenen, en hebben we nog een stop gemaakt voor de lunch. Het was een truckers café met alleen maar 'locals' (stoer he?). Voor eten voor zo'n 3-4 personen (zie foto) betaalden we net geen 7 dinar, dat is zo'n 9 euro.

De accomodatie die we in de woestijn hadden geboekt, een bedoeïenen kamp, was nog net te bereiken met onze eigen Prins Alí, dus we hoefden hem niet in een stadje achter te laten gelukkig. De hutjes staan naast een rots, wat mooie plaatjes oplevert. Na het inchecken hebben we even gerelaxt en daarna zijn we een stuk gaan wandelen. Wat is dat gaaf hier zeg! Ook erg koud trouwens, het is hier misschien 5 graden. Om 7 uur stond het eten klaar; waarvan het vlees, de aardappelen en de groenten de hele middag hadden gegaard in een pan in de grond. Alle gasten werden uitgenodigd om het ritueel van dit naar boven halen te komen bekijken.

Na het eten zijn we een stargazing tripje gaan doen; eerst dikke jassen aan, daarna een korte presentatie over waar we naar zouden gaan kijken, toen naar buiten en met het blote oog sterren bekijken en daarna door een aantal grote telescopen die ze daar hadden. Op het laatst werden de telescopen op de maan gericht en konden we ook deze met veel detail bekijken. Indrukwekkend! Leuk tripje en vooral de uitleg was leuk! We waren pas na 10'en terug, en na nog wat geklets zijn we gaan slapen.

Luf team Coen, Rooms en de sterren en de maan (waar de schapenwolkjes gaan, staat een klein maar fijn planeetje met een huisje en een boompje en een beestje)

Dag 5 - Woestijn Wadi Rum

Blijkbaar was ik gisteren jarig.

Althans, dat dacht de manager van het kamp waar we overnachten. Het heeft tot een bijzondere situatie geleid, daarover later meer.

Vanochtend konden we weer rustig opstaan en na een heerlijk uitgebreid ontbijt buffet hebben we een jeeptour geboekt van 3 uur door de woestijn. We schrokken van de kou door de wind maar als echte bikkels zijn we toch in de achterbak gaan zitten. De tour was enorm mooi, Wadi Rum is zo'n grote, rode woestijn met majestueuze rotsformaties, moeilijk te omschrijven of op de foto vast te leggen. Vandaar een primeur voor jullie: mijn eerste polarsteps filmpjes. De eerste van toen we een zandduin tegenkwamen en naar boven besloten te lopen, de tweede van toen we van de zandduin af besloten te rollen. Je hoort hoe hard het waaide (woei hè paps), maar de zon maakte veel goed. Overigens zijn in deze woestijn een aantal films opgenomen, waardonder The Martian (omdat het landschap op dat van Mars lijkt). We stopten een aantal keer, bij dus de zandduinen, wat filmlocaties, canyons en een plaatsje waar we bedoeïenen thee kregen.

Toen we na de tour besloten wat te lunchen in een stadje een stuk verderop begon het echt heel hard te waaien en kwamen we terecht in wat kleine zandstormpjes - met ademruimte tussendoor. Ook dit staat op de foto, net als de lunch natuurlijk. Die was trouwens wederom erg goed - als we terug zijn in Nederland plunderen we de humus en flatbread schappen in de supermarkten leeg. En de falafel was hemels: serieus de beste die ik ooit heb gegeten, ze waren net vers gemaakt. Goed, terug naar de hut en wat chillen voordat het etenstijd was. De musical van Aladdin gekeken op Coens tablet en toen kwam ik erachter dat een van mijn favo schilders een half jaar geleden is overleden (Leonid Afremov) en dat er dus geen nieuwe schilderijen komen. Daarom heb ik redelijk impulsief twee recreations (door hem gemaakte kopie van een van zijn originele schilderijen, met handtekening en certificaat) besteld... Voor in het huis wat ik nog niet heb... Enfin, tijd voor eten.

Gisteren tijdens het buffet in de grote tent waren wij redelijk langzaam, dus toen het tijd was voor het toetjes buffet was dit al nagenoeg leeg. Met mijn liefde voor toetjes vond ik dat dat vandaag anders moest dus ik had op normaal tempo gegeten en niet te lang gewacht om een bordje met toetjes te vullen. Toen Coen even naar het toilet was kwam de ober naar mij toe en die zei in gebrekkig Engels dat ik moest stoppen met mijn toetje eten, en toen ik vroeg 'why' zei hij 'only for five minutes'. Ik werd er eigenlijk een beetje chagrijnig van; had ik potverdorie eindelijk een toetje, mocht ik het niet eten. Toen Coen weer terug bij de tafel kwam ging ineens het licht in de hele zaal uit en kwamen de obers met een taart met kaartjes naar onze tafel toegelopen. Ik keek Coen vreemd aan en hij zei iets in de trant van 'had ik willen zeggen, ze denken dat je jarig bent, speel maar gewoon mee'. Euh oke? Goed, ik speel het spelletje mee, blaas kaarsjes uit, zeg bedankjes etc. Als de mensen weg zijn vraag ik aan Coen wtf er net gebeurde, en hij legt uit dat de manager naar hem toekwam en vroeg wanneer 'zijn vrouw' jarig was: hij mompelde dat hij dat niet wist (ik ben beledigd) en de manager liet het inschrijfformulier zien waar Coen per ongeluk de aankomstdatum als geboortedatum heeft opgeschreven. Toen ik de aangesneden taart bij het buffet zette - ik voelde me echt schuldig en het was sowieso veel te veel voor ons - vroeg ik aan de vrouw die daar stond of ze ook een stuk wilde pakken. Ze vroeg of het mijn verjaardag was, helemaal in mijn rol zei ik natuurlijk ja, maar ik schrok toen ze zei dat dat wel erg toevallig was want het was ook haar verjaardag!! Man man man, zul je net zien: ik krijg taart een dag na mijn nep-verjaardag en zij krijgt niks noppes nada op haar echte verjaardag. We feliciteerden elkaar en ik liep terug naar de tafel. Daar kwam nog een uitdaging aan want de manager kwam naar onze tafel en vroeg aan mij wanneer ik jarig was. Wederom helemaal in mijn rol zei ik '7th of feb, so yesterday, but it's very sweet of you to bring me cake, thanks a lot!'. Ook hij feliciteerde me en keek een beetje gek naar Coen, dus ik plakte er nog achteraan 'he can learn a lot from your generousity'. En toen zijn we de grote tent uitgevlucht naar onze eigen hut.

Dat was het verhaaltje voor vandaag. Morgen (misschien) duiken!

Luf team Coen, Rooms en de verjaardagstaart

Dag 6 - Aqaba

Bij het ontbijt vanmorgen keek het personeel afwachtend naar ons, ik hoorde ze denken: 'hebben die twee vannacht flinke ruzie gehad omdat die man de verjaardag was vergeten, of hebben ze juist de verjaardag goed gevierd?' We lieten ons niet van de wijs brengen en hebben wederom heerlijk gegeten van het buffet, dit keer met oa pannenkoek ipv omelet zoals gisteren. We pakten de backpacks in, checkten uit en stapten we in Prins Alí. Nog even met een kamelen(/dromedaris) bord op de foto en opweg naar Aqaba, wat maar iets meer dan een uur rijden was.

Nog vóór 12 uur kwamen we bij onze nieuwe accomodatie aan, erg basic maar de prijs liegt er niet om: 21 euro voor een nacht (excl ontbijt). Aqaba is eigenlijk de enige plaats in Jordanië waar je kunt duiken, en de accomodatie heeft een eigen duikschool waar je voor de schappelijke prijs van €32 een duik kunt maken. Dat moest ik natuurlijk wel doen! Coen huurde snorkelspullen en ging met ons mee. De spot begon met koraal met veel mooie visjes (Rainbow Reef) en eindigde bij een scheepswrak. Veeg mij maar op, echt hoor, wat onwijs gaaf was dit weer! Het wrak, Cedar Pride, is 75 meter lang en ligt op z'n zij op twee koraalriffen. Het ligt er sinds 1985 dus heeft al aardig wat aangroei. Vanaf de zijkant kon je 'naar binnen/boven' waar luchtbellen van andere duikers een droge plek hebben gemaakt aan de binnenkant van het schip, zie foto. Ik vind het ernorm interessant om te zien hoe zo'n schip huisvesting wordt van het zeeleven.

Moe maar voldaan stapten we in de auto richting Aqaba centrum om te lunchen, wat we wederom deden met flatbread en dip, maar dit keer ook met Halloumi, jum! Na de lunch zijn we gaan wandelen over de boulevard naar het kasteel. Deze ging eigenlijk sluiten maar een hele aardige man liet ons nog binnen, en nadat hij de andere toeristen had weggejaagd gaf hij ons ook nog een privé tour! 'Nou Romy, ik weet niet wat je met ze doet, maar je doet iets goed' (Ummels, februari 2020). Reden voor deze quote is dat ik niet veel complimenten of überhaupt positieve dingen hoor op deze reis, dus alles wat ik krijg moet ik koesteren.

Terug naar de accomodatie en lekker gechild, geprobeerd om de foto's van de onderwatercamera op mijn telefoon of tablet te zetten maar helaas niet gelukt, foto's bij deze post worden dus thuis aangepast. Daarna lekker op de banken gelegen bij het kampvuur. Coen had een boekje met activiteiten meegenomen en terwijl ik daar zat te bladeren heb ik besloten, en Coen mij overgehaald, om morgenochtend nog een duik te doen naar een gezonken vliegtuig. Zou er waarschijnlijk spijt van krijgen als ik het niet zou doen: ik ben gek op wrakken (en grotten) onderwater en duiken is hier erg betaalbaar.

Redelijk laat gingen we eten; eerst richting Mövenpick resort, en hoewel we ons daar als twee decadente ex-hockeyers erg op ons plaats voelden, was de kaart niet naar onze smaak (en dan vooral de rechterkant van de bladzijdes). We besloten terug te gaan naar het lunch tentje, en hadden prima curry en heerlijke mixed grill. Daarna nog een granaatappel sapje gehaald waar ik al de hele week op aasde en de avond kon niet meer stuk!

Luf team Coen, Rooms, Prins Alí, de kamelen, de sterren en de maan, de verjaardagstaart en het scheepswrak

^ Ja ik heb bedacht dat het team niet elke dag verandert, maar elke dag groter wordt.

Dag 7 - Richting de dode zee

Na het basic, maar prima ontbijt stond de tweede duik op de planning: de C-130 Hercules, een vliegtuigwrak van 30 meter (lengte) bij 40 meter (spanwijdte), op 17 meter diep. Coen ging ondertussen chillen. Ik ging weer met de divemaster van de vorige dag, Mahmoud. Goeie naam ook, hoewel de naam niet past bij zijn postuur: hij is erg dun. Het was gaaf om het vliegtuig onder water te zien opdoemen, een beetje creepy ook wel. Na de linkerkant van het vliegtuig gezien te hebben, en wat foto's bij de achterkant gemaakt te hebben zijn we via de rechter achterdeur naar binnen gegaan. Eigenlijk mag ik niet in een wrak komen: daar heb je je specialisatie wrakduiken voor nodig en die heb ik nog niet - wel op de planning overigens. Maar in het buitenland nemen ze de regels niet zo strikt plus dit was een ruim wrak dus minder gevaarlijk.

Het laadruim was groot, en je kon zo de cockpit inkijken. Hier zit een kunststof skelet in de pilotenstoel, erg cool en draagt bij aan het creepy gehalte. Via de linker voordeur gingen we weer naar buiten, en via wat riffen naar het tweede wrak, een tank. Ook gaaf, maar natuurlijk kleiner en hier kon je niet in. De tank ligt op 5 meter diepte, perfect voor de safety stop. Ik voelde me eigenlijk niet zo lekker, hoofdpijn en erg moe, dus vond het goed om het water uit te gaan. De hoofdpijn heeft helaas nog even aangehouden, maar toen Coen vroeg of de duik de hoofdpijn waard was, was mijn antwoord een volmondige ja.

Na douchen en de lunch stapten we in de auto op naar de dode zee, wat zo'n 3 uur zou duren. Natuurlijk weer de 'Jordanië Roadtrip' playlist aangehad, met nieuwe nummers die kenmerkend zijn geworden voor de reis. Dat wordt nog een leuke herinnering! Helaas was de muziek iets te opzwepend voor onze chauffeur Coen, en werden we van de weg gehaald: we hadden 25 km/h te hard gereden. Shit dachten we, dat wordt een hoge boete. Die viel gelukkig mee, 20 dinar, zo'n 25 euro. Een euro voor elke kilometer te hard. In Nederland waren we waarschijnlijk 300 euro kwijt geweest, maar dit is Jordanië: wat een prachtland is het toch. En naast de hoogtes van de boetes is het echt een mooi land.

De tocht brengt ons door een lang niemandsland met mooie vergezichten. We stoppen nog om foto's te maken van de dode zee bij een ondergaande zon maar dan is het mooi geweest. Het was dus al donker toen we aankwamen bij ons resort aan de dode zee, dus een duikje zat er niet in. We zijn in plaats daarvan wat gaan drinken in The Pub, waar het happy hour was. Het resort is prima, maar wel een beetje vervallen, en het feit dat het laagseizoen is helpt niet mee: het lijkt soms een spookresort. Toen we honger kregen zijn we naar het restaurant gegaan: ons laatste avond buffet van de vakantie. Na één gang hoofdgerecht vond ik het tijd om me te goed te doen aan het toetjesbuffet. Coen zag dat als de ultieme kans om mij te laten voorproeven, dus de derde ronde gingen we samen naar het toetjesbuffet en wees ik mijn favorieten aan. We hebben genoten! Richting de kamer nog op ontdekkingstocht in het spookresort geweest, maar we raakten elkaar helaas kwijt. Bij de reünie op de kamer was de opluchting voelbaar. We zijn gaan ontspannen met een serietje en daarna lekker gaan slapen.

Luf team Coen, Rooms, Prins Alí, de kamelen, de sterren en de maan, de verjaardagstaart, het scheepswrak en de Jordanië Roadtrip playlist

Dag 8 - Dode zee en vertrek

Lieve mensen, Allereerst: bedankt voor het meelezen, liken, reageren en soms corrigeren (you know who you are). We hebben een super leuke tijd gehad die helaas tot een einde is gekomen. Shout out naar Coen die het 8 dagen met mij heeft volgehouden. Bij deze de laatste post, en aan het einde nog een overzichtje van veelgebruikte uitspraken deze vakantie.

Vanochtend werden we wakker en kwamen er voor het eerst op de vroege ochtend geen rotopmerkingen mijn kant op. Ik denk dat het te maken had met de emotionele lading van zo'n laatste ochtend. Ontbijt buffet bij 'Crystal restaurant' zat bij de kamer in, helaas geen toetjesbuffet deze keer, en daarna zijn we direct naar beneden gelopen naar de dode zee. Het was nog best een stuk lopen, doordat het resort aangelegd is voor 2000, en zoals je op de foto kunt zien het waterpeil rap daalt. Later, tijdens de lunch kreeg ik nog een kleine quiz van Coen waaruit bleek dat het de dode zee mogelijk in 50 jaar volledig opgedroogd is. Gelukkig hebben we de foto's nog. Het voelt heel raar om zonder hulpmiddelen te drijven op water, maar je raakt er ook snel aan gewend. Het zout op je huid voelt een beetje glibberig, en de modder op de bodem ook. Zoals iedereen daar doet smeerden we dit lekker op ons gezicht voor de diepe reiniging van de poriën (toch?). Na een tijdje drijven besloten we wat foto's te maken en ons af te gaan spoelen: blijkbaar kun je erg uitdrogen als je er te lang inligt.

We zijn boven gaan afspoelen onder de douche en hebben toen de tassen ingepakt. Deze in de auto gelegd en toen hadden we nog zo'n 3 uur voordat we met een tussenstop richting het vliegveld gingen. Deze tijd hebben we gespendeerd met in de zon liggen, de rest van het resort verkennen en lunchen. Daarna reden we naar Mount Nebo, de berg waar Mozes volgens de legende het beloofde land (Israël) zag. Ik moest nog even denken aan een docu over sektes die ik heb gezien, een student theologie vertelde dat ze op zijn studie de grap maakten: sekte x tijd = religie. Enfin, via het tankstation naar het vliegveld gereden en de auto ingeleverd. Als laatste maaltijd werd het MCD, omdat we nogal haast hadden door een lange rij bij de incheckbalie.

Jordanië is een aanrader als je van cultuur en actieve vakanties houdt. Het is makkelijk te bereizen met de auto en je hebt in 1.5 week vrijwel alles gezien. We hebben ons zeker vermaakt!

Terugkomende uitspraken deze trip:

'Dát is wat de mensen willen, Romy' (door Coen, over zo ongeveer alles, later overgenomen door Romy)

'Smérig!' (door Romy - zodra iets van paprika langskwam)

'Hijs braaf' (door Coen - over Prins Alí)

'Muziekfeitje: ****' (door Romy - een feitje vertellend bij bijna alle liedjes die voorbij kwamen tijdens de lange autoritten)

Tot de volgende!

Luf team Coen, Rooms, Prins Alí, de kamelen, de sterren en de maan, de verjaardagstaart, het scheepswrak, de Jordanië Roadtrip playlist en de modder uit de dode zee.